Όταν η ζωή σου υψώνει τοίχο…

Όταν η ζωή σε σταματά…

Είναι εκείνες οι στιγμές που η ζωή σε φωνάζει να την προγραμματίσεις ξανά.

Ξαφνικά, βρίσκεσαι μπροστά σε έναν τοίχο. Δεν έχει να κάνει με απαισιοδοξία ή τύχη. Απλώς συμβαίνει. Δεν σε ρωτάει, δεν περιμένει να είσαι έτοιμος. Απλά εμφανίζεται.

Κρύος, τραχύς, σκληρός κάτω από την παλάμη που απλώνεις για να ψηλαφίσεις—αν προλάβεις να φρενάρεις. Γιατί, συνήθως, με τους τοίχους συστηνόμαστε με το πρόσωπο…

Πέφτουμε με τα μούτρα.

Δεν τον επέλεξες, δεν τον περίμενες. Αλλά είναι εκεί. Και το πισωγύρισμα δεν είναι επιλογή. Οφείλεις να τον αντιμετωπίσεις.

Αυτά είναι τα κομβικά σημεία της ζωής. Μετά από σπουδές, έναν χωρισμό, μια προδοσία, μια απόλυση, μια θητεία στο στρατό. Όταν νιώθεις το απόλυτο κενό, σαν κάποιος να σου άδειασε τον αέρα.

Και πρέπει να αποφασίσεις.

Να δεις πώς θέλεις το «αύριο» σου. Να βάλεις σε τάξη τις σκέψεις σου, πριν το μυαλό μπλοκάρει από τις υπερβολικές πληροφορίες.

Γι’ αυτό και ο τοίχος. Το τελευταίο σωτήριο φρενάρισμα πριν βρεθείς να τρέχεις ανεξέλεγκτα στο κενό.

Ώρα για περισυλλογή.

Να κάτσεις με τον εαυτό σου και να τα βρείτε. Να συζητήσεις τι θέλεις, τι ονειρεύεσαι, πώς θα προχωρήσεις παρακάτω.

Μπορεί να νιώθεις χαμένος, αποπροσανατολισμένος. Σαν να μην είσαι πια εσύ. Αλλά η ζωή δεν μπαίνει σε καλούπια. Σου αλλάζει τα δεδομένα και σε καλεί να τα επαναπροσδιορίσεις: στόχους, όνειρα, ελπίδες—όλα.

Σου στήνει έναν τοίχο και σε προκαλεί. Θα μείνεις εκεί, κοιτάζοντας το μπετόν; Θα πάρεις φόρα και θα τον πηδήξεις; Θα τον παρακάμψεις;

Έχεις επιλογές.

Αρκεί να σκεφτείς ποια σε εκφράζει. Τι θα σε κάνει πραγματικά ικανοποιημένο.

Μπορείς, βέβαια, και να φύγεις.

Θα πεις πως η φυγή δεν είναι λύση. Κι όμως, μπορεί να είναι σωτήρια. Γιατί έχεις συνηθίσει να ακούς τις σκέψεις των άλλων και ξεχνάς να ακούς τη δική σου φωνή. Κι αυτή ακούγεται μόνο στη σιωπή.

Φύγε, λοιπόν. Απομακρύνσου για λίγο. Δεν έχει χρονικό όριο—όσο το νιώθεις.

Ίσως αρκεί μια βόλτα στη θάλασσα. Δύο ώρες μοναξιάς με μουσική και σκέψεις. Ή μια πιο μακρινή φυγή. Μέρες ή εβδομάδες σε ένα μικρό νησί.

Όπως και να ‘χει, δώσε χρόνο στον εαυτό σου.

Να σε ακούσεις. Να καταλάβεις τι θέλεις. Να σχεδιάσεις το επόμενο βήμα.

Και τότε, ο τοίχος θα μείνει πίσω σου. Μέχρι η ζωή να σου εμφανίσει τον επόμενο. Όχι ως τιμωρία, αλλά ως βοήθεια.

Μέχρι τότε, προχώρησε καλά.

Όχι για κανέναν άλλο.

Για σένα. Πάντα για σένα.