Αν...

Στο ποίημα “Αν”, η πρόταση του Κίπλινγκ για επιτυχή διαβίωση είναι να “γεμίσουμε το αχάριστο λεπτό με αγώνα δρόμου αξίας εξήντα δευτερολέπτων”. Οδηγούσε στην ανεύρεση νοήματος στις μικρές στιγμές της συνηθισμένης ζωής, αντί να τις σπαταλάμε, και στην εμφάνιση σκοπών από την αφομοίωση αυτών των στιγμών. Αυτός ο δρόμος είναι στρωμένος με νόημα και οδηγεί στο σκοπό.

“Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι ψηλά όταν γύρω σου όλοι

τον εαυτό τους εχάσαν δειλά, και για τούτο μαζί σου τα βάζουν,

στον εαυτό σου αν μπορείς να 'χεις πίστη όταν όλοι για σένα αμφιβάλλουν

μα κι αδιάφορος να 'σαι κι ορθός στις δικές τους μπροστά αμφιβολίες,

αν μπορείς να υπομένεις χωρίς ν' αποστάσεις ποτέ καρτερώντας,

ή μπλεγμένος με ψεύτες, μακριά να σταθείς, αν μπορείς απ' το ψέμα

κι αν γενείς μισητός, να μη δείξεις στρατί στο δικό σου το μίσος,

κι ούτε τόσο καλός να φανείς κι ούτε τόσο σοφά να μιλήσεις,

αν μπορείς να ονειρεύεσαι δίχως να γίνεις του ονείρου σου σκλάβος,

αν μπορείς να στοχάζεσαι δίχως τη σκέψη να κάνεις σκοπό σου,

αν μπορείς την λαμπρήν ανταμώνοντας Νίκη ή τη μαύρη φουρτούνα,

να φερθείς με τον ίδιο τον τρόπο στους δυο κατεργάρηδες τούτους,

αν μπορείς να υποφέρεις ν' ακούς την αλήθεια που ο ίδιος σου είπες,

στρεβλωμένη από αχρείους, να γενεί μια παγίδα για ηλίθιους ανθρώπους,

ή αν τα όσα η ζωή σού έχει δώσει αντικρίσεις συντρίμμια μπροστά σου,

κι αφού σκύψεις, ν' αρχίσεις ξανά να τα χτίζεις με σκάρτα εργαλεία,

αν μπορείς να σωριάσεις μαζί τ' αγαθά και τα κέρδη σου όλα,

κι αν τολμήσεις με μια σου ζαριά όλα για όλα να παίξεις

και να χάσεις τα πάντα και πάλι απ' την πρώτη σου αρχή να κινήσεις,

και να μην ψιθυρίσεις ποτές ούτε λέξη για τα όσα έχεις χάσει,

κι αν μπορείς ν' αναγκάσεις με βία, την καρδιά σου, τα νεύρα, το νου σου,

να δουλέψουν για σέναν ακόμα κι αφού τσακιστούνε στο μόχθο,

και ν' αντέξεις σ' αυτό σταθερά όταν τίποτε εντός σου δεν θα 'χεις

άλλο εξόν απ' τη θέληση που όρθια θα κράζει σε τούτα «Κρατάτε»,

αν μπορείς να μιλάς με τα πλήθη κι ακέριος στο ήθος να μένεις,

ή αν βρεθείς με ρηγάδες χωρίς τα μυαλά σου να πάρουν αέρα,

κι αν ποτέ, ούτε οι φίλοι ούτε οι εχθροί να σε κάνουν μπορούν να πονέσεις,

τον καθένα αν ζυγιάζεις σωστά και κανέναν πιο πρόσβαρα απ' άλλον,

αν μπορείς να γεμίζεις το αμείλιχτο ένα λεφτό της κάθε ώρας

στην αξία των εξήντα μοιραίων δευτερόλεφτων της διαδρομής του,

τότε θα 'ναι όλη η Γη σα δικιά σου, ως και κάθε που υπάρχει σε τούτη,

και —περισσότερο ακόμα— θε να 'σαι ένας άνθρωπος πλέριος, παιδί μου.”

Ράντυαρντ Κίπλινγκ

Μπορεί να γίνει πολύ δύσκολο να κατανοήσουμε τη ζωή μας μερικές φορές. Θα θέλαμε να βρούμε ένα προϋπάρχον σχέδιο που την συνοδεύει, κάτι περισσότερο από μια συλλογή συνηθειών ή μόνο μια προσπάθεια για επιβίωση. Θα θέλαμε αυτό το σχέδιο να μας ωθεί προς καλύτερα πράγματα. Μια τέτοια άποψη, μια τέτοια στάση ζωής, είναι το πιο καταπραϋντικό παυσίπονο όταν κάτι μας πονά.

Άσχημα πράγματα μπορεί να συμβούν, μα τουλάχιστον το να τα βιώσουμε μπορεί να μας κάνει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Φιλόσοφοι από τον Ηράκλειτο έως τον Λάο Τσε συμφωνούν ότι η αλλαγή είναι το μόνο σταθερό στη ζωή και όλοι έχουμε τις ανόδους και τις καθόδους μας.

Θα θέλαμε να πιστεύουμε πως ό,τι περνάμε (κυρίως τα άσχημα) έχει σκοπό να μας διδάξει ένα μάθημα και να μας επιτρέψει να γίνουμε κάτι περισσότερο από όσα θα μπορούσαμε να γίνουμε κάτω από άλλες περιστάσεις.

Δεν μπορώ να σας πω αν κάποιος ή κάτι μας έχει δώσει αυτές τις εμπειρίες με κάποιο σκοπό, αν θα μάθουμε κάτι ή τίποτα από αυτές. Μα ως άτομα με ελεύθερη βούληση, μπορούμε σίγουρα να διαλέξουμε να χρησιμοποιήσουμε οτιδήποτε παρεμβάλλεται στον δρόμο μας σαν υλικό για την προσωπική μας εξέλιξη.